Sygnifikatory ogólne i szczegółowe

W interpretacji horoskopu posługiwano się dwiema zasadniczymi metodami, które na ogół uważano za wzajemnie się uzupełniające, choć nie brakowało zwolenników prymatu jednej z nich. Pierwsza i wcześniej opracowana – to metoda sygnifikatorów uniwersalnych, usystematyzowana przez Ptolemeusza.Polegała ona na przypisywaniu każdej z planet większego zestawu znaczeń symbolicznych. W ten sposób np. Księżyc był uniwersalnym sygnifikatorem ciała, sposobu funkcjonowania psychiki, życia, matki, żony, sług płci żeńskiej oraz sióstr i córek. Girolamo Cardano (1501–1576) krytykując ten styl interpretacji zapytywał, w jaki sposób konfiguracja Księżyca w horoskopie może odzwierciedlać jednocześnie różne fakty w życiu człowieka, który sam żył długo, lecz jego żona umarła stosunkowo wcześnie przy porodzie, niektóre córki żyją, inne nie, matka dożyła sędziwego wieku, służące okazywały się nieuczciwe, a sam pomimo zdrowego ciała nieco szwankował na duszy.

Drugą z tych metod była metoda sygnifikatorów szczegółowych, używana już co prawda częściowo przez Ptolemeusza, lecz dopracowana później, głównie przez Cardana i Morina de Villefranche. Podstawą przypisywania planecie określonych znaczeń było tutaj jej usytuowanie w domach horoskopu oraz władanie takimi znakami zodiaku, jakie w tych domach się znajdują (jeżeli drugi dom horoskopu znajduje się w znaku Byka, to sytuację finansową jego właściciela określać będą głównie planety, które się w tym domu znajdują, oraz Wenus jako władczyni tego znaku). Była to metoda umożliwiająca dużo bardziej szczegółowe interpretacje. Poza tym pozwalała na lepsze uporządkowanie reguł interpretacyjnych przez upodobnienie ich do dedukcyjnego wnioskowania. Morin de Villefranche próbował ująć reguły interpretacji astrologicznej w spójny system, w którym twierdzenia szczegółowe dają się wyprowadzić z ogólnych zasad. Nie do końca mu się to udało, lecz i tak sformułowane przez niego zasady interpretacji różnią się znacznie od dawniejszych. Wcześniej autorzy często formułowali takie zasady w postaci aforyzmów. Przykładem może być Centiloquium przypisywane Ptolemeuszowi. Znajdujemy tam twierdzenia odnoszące się do szczegółowych układów, na przykład: „jeśli Słońce znajduje się w koniunkcji z władcą ascendentu w Lwie, a Mars nie ma żadnych przywilejów, ósmy dom nie zawiera zaś żadnego dobroczyńcy, to urodzony zginie w płomieniach”. Oczywiście niepodobieństwem było jednak ujęcie w ten sposób wszystkich możliwych konfiguracji w horoskopie – ich liczba była po prostu zbyt wielka. Stąd też potrzeba ich ogólniejszej systematyzacji, której usiłował sprostać Morin de Villefranche.

Dzisiaj używa się zarówno systemu sygnifikatorów uniwersalnych, jak i systemu sygnifikatorów szczegółowych, jako metod nawzajem się uzupełniających. Główną jednak rolę odgrywa system wprowadzony przez Morina; jest lepiej uporządkowany logicznie i pozwala na diagnozę bardziej szczegółową.